Ontmoeting in zijn puurste vorm.

Dat mocht ik gisteren ervaren tijdens een samenkomst met professionals die hier dagelijks werk van maken in de samenleving.

Het hoeft weinig betoog dat inzetten op ontmoeting tussen gezinnen — of ontmoeting tout court — vandaag opnieuw onder druk komt te staan.

Maar het blijkt uiterst noodzakelijk om, desondanks alles, waar mogelijk hier werk van te blijven maken. Om veilige manieren te vinden om elkaar in levende lijve te blijven ontmoeten.

En wel hierom:

We zijn van nature sociale wezens.

We hebben elkaars fysieke nabijheid nodig.

We krijgen daar energie van (niet altijd, maar wel heel vaak).

Of zoals iemand in de groep het zo mooi verwoordde:

Wat precies maakte onze ontmoeting nu zo betekenisvol?

• Er was ruimte voor elkeen om op verhaal te komen.
• We troffen een eerlijkheid aan achter de gekende façade van ‘druk, druk’, ‘we blijven gaan’, ‘opnieuw schakelen en onszelf heruitvinden’, …
• We konden delen wat ons energie geeft (live met groepen werken bijvoorbeeld) maar ook hoe machteloos, futloos en gefrustreerd we ons soms voelen als dit allemaal weer wegvalt.
• We voelden ons gesteund door de (h)erkenning in andermans delen.
• Het gevoel van alleen staan, maakte plaats voor een gevoel van samenhorigheid.
• Het deed deugd om even samen op de pauzeknop te duwen en ons af te vragen: waar zijn we mee bezig? Waarom doen we wat we doen?
• Het voelde ook veilig genoeg om te verschillen van mening en om andere keuzes te maken.
• En wat de één deelde, zorgde vaak voor een aha-moment bij de ander. Het gaf stof tot nadenken. De waarde en betekenis ontstond net in / door / dankzij de interactie.

Ontmoeting pur sang dus.

De vrije confrontatie in volle glorie.

Het zien en horen van elkaar, bracht iets teweeg in elk van ons. En ieder bleef vrij om daarmee te doen wat hij/zij wilde, maar het was heus niet vrijblijvend. We werden geraakt en uitgenodigd om te voelen wat wel / niet (meer) klopt en mochten weer een beetje groeien als mens — en dus ook als professional.

Mijn rol als gastvrouw / facilitator bestond uit niet meer (en niet minder!) dan het scheppen van die ruimte en de veiligheid om op verhaal te komen. Eén startvraag bleek genoeg om een puurheid en kracht naar boven te laten komen, waardoor elk van ons net iets veerkrachtiger weer naar buiten ging dan bij aankomst.

Welke vraag ik stelde?

Ik realiseer me dat we wellicht voor een periode staan waarin samenkomen met grote groepen mensen opnieuw geweerd wordt. Maar laat ons het vooral niet laten om deze vraag aan elkaar te stellen, opnieuw en opnieuw. En echt te luisteren.

In het antwoord schuilt namelijk onze kwetsbaarheid en dus onze kracht. Daarin ligt volgens mij de kern van ons mens-zijn.

Ont-moet ze goed!

En draag vooral ook goed zorg voor jezelf ;-)

Warme groet,

Naomi

​